ثُمَّ أَنزَلَ عَلَیْکُم مِّن
بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُّعَاسًا یَغْشَىٰ طَائِفَةً مِّنکُمْ
وَطَائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنفُسُهُمْ یَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَیْرَ
الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِیَّةِ یَقُولُونَ هَل لَّنَا مِنَ الْأَمْرِ مِن
شَیْءٍ قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ کُلَّهُ لِلَّهِ یُخْفُونَ فِی أَنفُسِهِم
مَّا لَا یُبْدُونَ لَکَ یَقُولُونَ لَوْ کَانَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ
شَیْءٌ مَّا قُتِلْنَا هَاهُنَا قُل لَّوْ کُنتُمْ فِی بُیُوتِکُمْ
لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلَىٰ مَضَاجِعِهِمْ
وَلِیَبْتَلِیَ اللَّهُ مَا فِی صُدُورِکُمْ وَلِیُمَحِّصَ مَا فِی
قُلُوبِکُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ
ﺳﭙﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻏﻢ، ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺭﺍم ﺑﺨﺸﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ [ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ، ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﺪ] ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ، ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﺣﻔﻆ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ [ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ] ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺎﺣﻖ ﻭ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻫﺎﻯ [ﺯﻣﺎﻥ] ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ [ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﭘﺲ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺮ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﻰ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ! ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ] ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ [ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ] ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﮕﻮ: ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ. [ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﻭﻋﺪﻩ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ، ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﻘﻮﺍ، ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺳﺴﺘﻰ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ]. ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻤﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ [ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ] ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ [ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺷﺖ] ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﻤﻰ ﺷﺪﻳﻢ. ﺑﮕﻮ: ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻟﺎﺯم ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ [ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﺟﻨﮓ] ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻭ [ﺗﺤﻘﻖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ] ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ [ﺍﺯ ﻧﻴﺖ ﻫﺎ] ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎﺳﺖ [ﺩﺭ ﻣﻘﺎم ﻋﻤﻞ] ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ [ﺍﺯ ﻋﻴﻮﺏ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻫﺎ] ﺩﺭ ﺩﻝ ﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﭘﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ؛ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﺳﺖ، ﺩﺍﻧﺎﺳﺖ.(154)
موضوع: جنگ، جنگ احد، خواب، وعده الهی